´De ontmoeting met de meester´
Geen verheerlijking in de vorm van een bronzen standbeeld maar een beeld dat interesse wekt voor de persoon Andreas Schotel en zijn werk.
Op 25 mei 2015 vond het eerste festival van Park&Schotel plaats en tevens ook de onthulling van het beeld ”De ontmoeting met de meester”. Ruim een jaar daarvoor ontstond bij mij het idee om een enorme vergroting van de persoon Andreas Schotel te maken, volledig waarheidsgetrouw nagebootst, en hem daar te plaatsen waar hij terug in de natuur aan het werk is. Mijn gedachten gingen naar de plaats waar ooit Het Land van Ooit was. Misschien kent u wel de beelden van het inmiddels verlaten en vervallen terrein , met hier en daar de achtergebleven beelden en poppen , één geworden met de natuur. Ook de gigantische realistische beelden van de Amerikaanse kunstenaar Seward Johnson zoals ” God bless America en ”Forever Marilyn” in de openbare ruimte zijn een grote inspiratiebron. De figuur van Andreas Schotel op deze manier in het Arnoldspark, dat leek me fantastisch.
In overleg met opdrachtgever Stichting Vrienden van Andreas Schotel werd het traject van ontwerp en plaatsing in gang gezet. Het oude beeldmateriaal bestaande uit enkele bewegende beelden, zelfportretten en foto’s werd verzameld uit het archief. Ik begon met het maken van een maquette uit klei en met de computer werd de maquette in de uiteindelijke ruimte geplaatst. Daarna kon er gestart worden met het stalen frame en het geraamte van betonijzer. Het beeld werd opgebouwd uit 2 delen om praktische redenen. Regelmatig kwamen de 2 delen buiten het atelier samen om een goede verhouding en anatomie van het lichaam te verkrijgen. De kleding werd voor een groot deel gemaakt uit schuimrubber en de zichtbare lichaamsdelen delen maakte ik uit blokken PU schuim. De uiteindelijke buitenlaag van het volledige beeld bestaat uit een harde kunststof, Acrylic one genaamd, een soort polyester vervanger op waterbasis.
De uiteindelijke plaats van het beeld op de wandelroute is een plaats waar de cultuurhistorie van het landgoed De Utrecht, de natuur die Schotel inspireerde en de publieke ruimte bij elkaar komen. Je kunt het beeld van 2 kanten benaderen, één zijde vanaf de weg ter hoogte van Rustoord, waar je met de meester meekijkt in zijn directe werkomgeving, en vanuit het park, vanaf de wandelroute, waar je de kunstenaar ineens zelf op een grote afstand aan het werk ziet zoals 50 jaar terug in de tijd. Na een ommetje in het park sta je dan ineens daadwerkelijk aan de voeten van het 5,5 meter hoge beeld van Andreas Schotel. Dit is ook de plaats waar Schotel zijn eerste tekeningen maakte in Esbeek.
Zoals eerder gezegd is het geen poging om een verheerlijkend standbeeld neer te zetten, maar is het aangepast aan de ruimtelijke verhoudingen van deze plaats. De beleving vanaf de weg en vanaf de zichtlijnen in het park vraagt niet om iets intiems maar om een sculptuur dat door de afstand waarop het wordt ervaren wordt teruggebracht naar een realistisch beeld. Om het karakter en de gelaatsuitdrukking zo goed mogelijk te laten herleven, het gaat immers om een ontmoeting met de meester, is gekozen voor een nogal revolutionair idee om het beeld geheel polychroom uit te voeren. Bronzen beelden missen toch vaak de mogelijkheid om net dat stukje extra realisme mee te geven.Laag op laag met de kwast werd het beeld beschilderd met acryl verf met daarover een weerbestendige sealer. Ook is de kleding van Schotel herleid van het oude beeldmateriaal om de persoon zo herkenbaar mogelijk neer te zetten. Of hij met zijn typisch gekleurde trui iets uit wilde dragen is niet bekend, maar hij heeft deze in elk geval vele jaren gedragen tot zijn dood in 1984, het jaar dat ik geboren werd.
Hannes Verhoeven
