De Beeldentuin aan de Andreas Kunst- en Wandelroute had de afgelopen jaren zijn plek bij het Schotels metershoge beeld van de Houthakker aan de Spaaneindsestraat. De werkgroep Park&Schotel heeft besloten een nieuwe beeldentuin te openen onder de naam SEE, dat staat voor Sculpture Expo Esbeek, en is gehuisvest aan de Groenstraat 2a op het terrein van de familie Verhoeven. Op zaterdag 21 mei jl. is de beeldentuin na een kort woordje van organisator Hannes Verhoeven geopend door de Mexicaanse artist-in-residence José Luis López Galván, die enkele maanden in het dorp verblijft.
Wie het terrein betreedt, ontmoet eerst enkele beelden van Hannes Verhoeven die wij al eerder in de vorige beeldentuin hebben gezien. Ook kan er een kijkje in zijn atelier annex galerie genomen worden met zijn mens-diersculpturen. Wandelen wij verder dan openen zich weiden, waar beelden verspreid opgesteld staan. Aan een schaapskooi hangt tegen de wand een ‘autowrak’ Skeleton van de Rotterdamse beeldhouwer Olaf Mooij. Het aangekochte beeld Mitose van zijn hand is naar hier overgebracht.
Alle aandacht wordt getrokken door een stapeling van blokken piepschuim in de vorm van een dierfiguur weliswaar met drie poten, die doet denken aan een hond en de suggestie van een poedel oproept. En heeft inmiddels de titel Poedel van Esbeek gekregen. De monumentale sculptuur is gerecycled van onderdelen van een eerder beschadigd beeld en past in het oeuvre van de maker/bedenker Tom Claassen (Heerlen 1964) uit Breda. Hij is bekend van beelden van dieren en mensen, die vereenvoudigd zijn tot een compact en volrond volume met heldere contour, waardoor ze een monumentale uitstraling hebben. Op diverse locaties in Nederland hebben zijn beelden in de openbare ruimte een plaats gekregen zoals de Mol in Best. Ook zijn er een liggende en staande Berchemer Buffel van Claassen in kunststof geëxposeerd in de nabijheid van recente draadsculpturen van Hannes Verhoeven.
Wat langer wil ik stilstaan bij de andere exposant, de Brabantse kunstenaar Harry Verhoeven (Goirle 1950) met zijn beelden in cortenstaal. Via een omweg van metselaar, technisch tekenaar/ontwerper en leraar in het beroepsonderwijs vindt hij zijn bestemming in de kunst. Hij studeert ’s avonds aan de Lerarenopleiding van de Academie voor Beeldende Vorming in Tilburg en behaalt er in 1987 de M.O. akte Handvaardigheid. Vanuit een bedrijfsopleiding binnen de bouwbranche richt hij in 1992 de Bouw Educatie Groep te Veldhoven op om het praktijkonderwijs in de bouw te versterken en met name de samenhang tussen de verschillende disciplines. Wanneer buurman ASML zijn pand koopt, kan hij de nieuwbouw van het *techniekHuys realiseren. Zijn inzichten verwoordt hij in zijn boek De verwondering van het maken (2007). Toch ziet hij kans naast deze besognes een eigen artistiek oeuvre te realiseren. Harry zit niet stil en wil zich ook graag profileren. Zijn monografie De Kunst van het Kijken en Maken (2013) met de passende ondertitel Van leerling tot meester getuigt daarvan. Zijn beelden staan op meerdere plaatsen in de openbare ruimte in de regio.
In zijn sculpturen is zijn liefde voor ambachtelijk maken en de juiste omgang en toepassing van materialen voelbaar. Bij Harry liggen kunst en ambacht in elkaars verlengde. De reeks geëxposeerde beelden in cortenstaal is karakteristiek voor zijn manier van werken. Als ware hij een architect, ontwerpt en construeert hij zijn beelden in een heldere vormentaal die visueel en esthetisch in balans is, maar door detailleringen en/of toevoegingen van tekens en symbolen een decoratieve inslag kunnen krijgen. De contour bij de diersculpturen is essentieel voor de herkenning en hebben een plat volume in tegenstelling tot de volronde beelden van mede-exposant Tom Claassen. De meer architectonische beelden hebben reminiscenties aan tempeltjes, poorten of stèles uit oudheid en andere culturen. Hij kent de kunstgeschiedenis die voor hem referentie en beeldreservoir zijn. Hij laat zich daardoor inspireren, maar kopieert nooit letterlijk, maar geeft alles zijn eigen artistieke draai. Verhelderend was zijn toelichting over zijn artistieke denkbeelden en drijfveren.
Harry Verhoeven is op een leeftijd gekomen, dat het snijden en lassen van plaatijzer en sjouwen van beelden hem zwaar gaan vallen. Om zich toch artistiek te kunnen uiten werkt hij de laatste jaren aan de serie wandassemblages. Daarin laat hij zijn herinneringen spreken en verwerkt hij nadrukkelijk zijn katholieke opvoeding door verwijzingen naar religieuze symboliek en rituelen. Zelf noemt hij ze wel ‘Brabantse iconen’, maar het zijn beslist geen iconen in traditioneel-orthodoxe zin. Met enige inlevingsgevoel hebben ze misschien wel eenzelfde soort sacrale uitstraling, maar dan geldt dat gevoel vooral voor de maker zelf.
De beeldentuin aan de Groenstraat is iedere zaterdag open van 11.00 tot 17.00 uur en op afspraak voor groepen, tot en met 29 oktober 2022.
Peter Thoben, conservator{gallery}Schotel-beeldentuin{/gallery}
